Objawienia prywatne – ich rola w życiu Kościoła i proces teologicznej weryfikacji

Abstrakt

Objawienia prywatne czy wizje nadprzyrodzone obecne są w życiu Kościoła od zarania. Zazwyczaj wiązały się z życiem mistycznym świętych ludzi i stanowiły poniekąd „uchylenie nieba” na ziemi. Szczególne miejsce wśród wszystkich objawień prywatnych mają tzw. mariofanie czyli objawienia Najświętszej Maryi Panny. Ten fenomen zintensyfikował się w ostatnich dwóch stuleciach, co zdaniem niektórych badaczy może być znakiem czasów ostatecznych. W tych wydarzeniach rewelatywnych Maryja przychodzi na ziemię z przesłaniem miłości i pokoju, których coraz bardziej brakuje w najnowszej historii. Najnowsza historia Kościoła zna objawienia uznane za autentyczne (Fatima, La Salette, Guadelupe), takie, których ocena jest negatywna (np. Garabandal) oraz takie, co do których wciąż nie ma jednoznacznego stanowiska Kościoła (np. Medjugorie).

Ponieważ każde objawienie prywatne dotyczy duchowej i metafizycznej sfery życia oraz wiąże się z tajemnicą, budzi ono zwyczajną ciekawość. Ta z kolei prowadzi do polaryzacji poglądów i ocen. Stając wobec wydarzenia rewelatywnego niektórzy chcą jego bezwzględnego uznania, bez jakiegokolwiek procesu weryfikacji, z kolei inni sugerują, by objawieniami prywatnymi się nie zajmować. Kościół ceni objawienia prywatne, jednakże jest bardzo ostrożny z ich uznaniem za prawdziwe. W celu weryfikacji takich fenomenów wypracowano szereg kryteriów teologicznych, które wszystkie muszą być spełnione, by dane objawienie mogło zostać zaaprobowane. W niniejszym artykule autor przypomniał naukę Kościoła dotyczącą objawień prywatnych i ich relacji do jedynego Objawienia Bożego w Jezusie Chrystusie oraz zebrał katalog kryteriów i znaków wiarygodności, jakimi każde objawienie prywatne musi się wylegitymować.