Zamyślenia o przyjaźni między św. Janem Pawłem II i bł. Władysławem Bukowińskim

Abstrakt

Przyjaźń jest rzeczą bardzo piękną. Jest szkołą pełnego człowieczeństwa. Uczy poczucia odpowiedzialności i życzliwości, rozszerza serce przyjaciela na potrzeby innych, a nie tylko własne. Uczy wrażliwości i troski o innych. Przyjaciel jest otwarty i życzliwy. Łatwo nawiązuje kontakty, ponieważ osoba, która ma przyjaciół, nie boi się ludzi, dlatego od nich nie stroni. Słucha ich z zainteresowaniem, ich realnych problemów, radości i smutków. Przyjaciel ma ponadto poczucie humoru. Jest nie tylko mistrzem słowa, ale – jeżeli jest taka konieczność – staje się również mistrzem milczenia. Autentyczny przyjaciel chce poznać warunki życia swojego przyjaciela, nie dlatego, że pożera go próżna ciekawość, ale dlatego, że – jeżeli istnieje taka konieczność – chce przyjść mu z pomocą, być obok niego i dla niego. Wszystko to sprawdziło się w życiu ks. Bukowińskiego i ks. Wojtyły, dwóch przyjaciół, żyjących w różnych częściach świata, w bardzo odmiennych warunkach, o różnym stopniu zaangażowania w życie Kościoła, ale pałających analogiczną miłością do Boga i do ludzi, pośród których zostali postawieni.