Rozdźwięk między wiarą a życiem chrześcijan w katechezach Jana Pawła II o Osobach Boskich

Abstrakt

Jan Paweł II podjął się krytycznej oceny stanu religijności współczesnego człowieka. Papież wskazał na swoisty rozłam i rozdźwięk, jaki dokonuje się w człowieku, w jego sercu i sumieniu. To sprawia, że narasta brak więzi między ekstatycznym uniesieniem w świątyni a życiem codziennym, między wiarą a wyrażeniem jej w czynie. Wiara prawdziwa musi być poparta konkretnymi aktami. Potrzebna jest więc wiara czynu, stanowiąca przeciwieństwo dla wiary martwej, równej niewierze. Źródeł kryzysu między wiarą wyznawaną słowami a wyrażeniem jej w czynie ludzkim, Jan Paweł II dopatruje się w ludzkim myśleniu skażonym przez ducha tego świata, w jego zamknięciu się na prawdę, poddaniu się sekularyzmowi i przyjmowaniu postawy indyferentnej. Rozum człowieka i jego wola zostały zniewolone przez ziemskiego ducha współczesności. Potrzebne jest zatem człowiekowi przewodnictwo i wewnętrzna inspiracja Ducha Świętego. On doprowadza do całej prawdy oraz jest źródłem swoistego zaniepokojenia, które jest potrzebne do oczyszczenia sumienia z fałszywego uspokojenia i przywrócenia mu pierwotnej wrażliwości na sprawy Boże, by istota ludzka mogła znowu bezbłędnie rozróżniać między dobrem i złem. Papież z ubolewaniem podkreśla, że współczesnemu człowiekowi wygodniej żyje się w fałszu i obłudzie, niż w odniesieniu do spraw transcendentnych. Sam chce stanowić o normach moralnych, stając się obojętnym na Sacrum. Papież uwrażliwia na to, że wierzyć po chrześcijańsku oznacza dążyć świadomie i dobrowolnie do pełni prawdy. A ta jest tylko w Chrystusie. Bez oparcia wiary na Nim będzie ona niedojrzała i powierzchowna.