Ks. Franciszek Blachnicki – w służbie pedagogii

Abstrakt

Ks. Franciszek Blachnicki żył w latach 1921–1987. Był kapłanem diecezji katowickiej, ale już od początku kapłaństwa przez swoją duszpasterską i apostolską działalność, a także ogromne bogactwo myśli teologiczno-pastoralnej stał się ważną postacią nie tylko w Kościele, ale i w najnowszych dziejach Polski. Bez cienia przesady można stwierdzić, że należał – obok wielkich mężów tej miary, co kardynał Stefan Wyszyński i kardynał Karol Wojtyła, święty Jan Paweł II – do najwybitniejszych postaci Kościoła i Polski drugiej połowy XX wieku. Stał się nie tylko twórcą i animatorem powołanego przez siebie Ruchu Światło-Życie, który odegrał ogromną rolę w formacji młodzieży polskiej w latach zniewolenia komunistycznego, ale i autorem proroczych wizji duszpasterstwa w czasach komunizmu, a także w epoce postępującej laicyzacji i liberalizacji życia nowoczesnego społeczeństwa. Jak każdy z tych wielkich nauczycieli i mistrzów, nie tylko ciężko pracował, oddany bez reszty Bogu, ale i wiele wycierpiał. Był prześladowany i represjonowany przez wrogów Kościoła w systemie komunistycznym, cierpiał także z powodu niezrozumienia i wielu przeszkód, które musiał pokonywać wewnątrz Kościoła. Wydaje się, że nie do końca potrafiono wykorzystać bogactwo pedagogii stworzonego przez niego Ruchu Światło-Życie w codzienności duszpasterskiej. Wolno jednak ufać, że nie stanie się on jedynie wspomnieniem z przeszłości. Z perspektywy czasu lepiej widzimy. jak prorocze były jego wizje duszpasterskie i wychowawcze, i jak bardzo szkoda, że przedwcześnie odszedł.