Udział Kościoła w zjednoczeniu Europy po II wojnie światowej

Abstrakt

Europa z chrześcijaństwem była związana od początku działalności w Rzymie apostołów św. Piotra i św. Pawła. Po zakończeniu II wojny światowej Stolica Apostolska odnosiła się przychylnie do idei unifikacyjnych Europy i uważała, że zjednoczenie powinno objąć wszystkie kraje, które uznają chrześcijaństwo za podstawę cywilizacji europejskiej. Stolica Apostolska w 1970 roku nawiązała formalne stosunki dyplomatyczne ze Wspólnotą Europejską. Problematyce europejskiej szczególnie wiele uwagi poświęcił Jan Paweł II, który od początku swojego pontyfikatu wziął na siebie odpowiedzialność za duchowe i moralne oblicze Europy. Według papieża, Kościół i Europa są to dwie rzeczywistości ściśle ze sobą przez wieki związane. Z chwilą przystąpienia Polski do Unii Europejskiej Kościół katolicki w Polsce ma świadomość, że przyspieszyło to wymianę doświadczeń, co może zaowocować nową jakością w naszym przeżywaniu wiary. Mimo pozytywnej postawy Kościoła wobec zjednoczenia Europy pojawiły się wśród niektórych europejskich polityków poglądy, że chrześcijaństwo i Kościół rzymskokatolicki nie są konieczne dla owocnego zjednoczenia naszego kontynentu, a czasem wręcz mogą to zjednoczenie utrudniać. Do takiego myślenia skłaniał traktat z Maastricht (1992), a następnie traktat lizboński (13 XII 2007) ustanawiający Wspólnotę Europejską. Ten ostatni zakładał przyjęcie tzw. Karty Praw Podstawowych, którego Polska wraz z Czechami i Wielką Brytanią nie podpisała. Każdy kraj przystępujący do Unii Europejskiej zobowiązany jest do respektowania tzw. wartości europejskich, które są nieprecyzyjne, a miejscami sprzeczne z zasadami chrześcijańskimi.