Wpływ zaburzonej osobowości narkomana na dobro małżonków

Abstrakt

Podporządkowanie życia narkotykom, zaburzenia psychiczne, afektywność, depresja, skupienie uwagi na sobie etc. nie pozwalają osobie uzależnionej prawidłowo funkcjonować w swojej rodzinie. Zanikają wyższe uczucia, łatwo rodzą się konflikty między małżonkami, częste kłótnie, które skutkują narastającą wrogością, nieufnością, poczuciem krzywdy i osamotnienia. W klimacie emocjonalnym rodziny dominuje głównie lęk, żal, złość, nieufność, poczucie winy i wstydu. Uczucia są słabo uświadamiane przez członków rodziny, a ich wyrażanie zawęża się do różnego typu wybuchów lub manipulacji. Zarówno rodzicom jak i dzieciom brakuje sposobów oraz potrzeby wyrażania uczuć. Rodzinie brak umiejętności dyskusji, negocjacji, zawierania kompromisów. Różnice zdań są raczej tłumione, by nie zagrażać jedności rodziny. Często w takich rodzinach dochodzi do powstawania koalicji, np. matki i dziecka przeciwko ojcu. Nierzadko matki ukrywają niektóre zachowania dziecka w obawie przed gwałtowną i nieobliczalną reakcją ojca. Bywa, że ojcowie całkowicie wycofują się z komunikacji rodzinnej, ograniczając się do funkcji zapewniania bytu systemowi. Narkomania rodziców jest dla dziecka źródłem wielu traumatycznych przeżyć, które działają z tym większą szkodą dla jego rozwoju, im jest ono młodsze. Atmosfera domu rodzinnego budzi w nim przerażenie i uniemożliwia prawidłowy rozwój. Często dzieci zaniedbywane przez rodziców przeżywają lęk przed odejściem lub śmiercią zażywającego narkotyki rodzica, są ofiarami ich werbalnej lub fizycznej agresji, świadkami ciągłych konfliktów, które nierzadko wiążą się z użyciem siły. Zachowanie narkomana jest nieprzewidywalne i z reguły naraża członków rodziny na kłopoty oraz przykrości, a poza tym budzi w nich poczucie wstydu i zażenowania. Ponadto pojawiają się w rodzinie kłopoty finansowe z powodu dużych wydatków na narkotyki czy utraty pracy w wyniku zaniedbań efektywności pracy. Dziecko narkomana żyjące w ciągłym poczuciu strachu i niesprawiedliwości nie ma przekazywanych prawidłowych wzorców postępowania, nie ma przekazywanych prawidłowych postaw i zasad, którymi mogłoby się kierować w dorosłym życiu.